Το κρατημένο φόρεμα της αράχνης

...Πάνε πόσα χρόνια από τότε. Μπορεί και πέντε. Δεν θα πω θυμάμαι, γιατί είναι σίγουρο. Κάποτε φόραγα λάρτζ.
Θυμάμαι, κι αυτό είναι σίγουρο, υπάρχει η απόδειξη άλλωστε, πως είχα πάει κάποτε στα μαγαζιά και είχα δει αυτό το λιλά φόρεμα με την αράχνη στην πλάτη.
Θυμάμαι, τότε, μου άρεσε πολύ αυτό το φόρεμα, μα δεν χωρούσα. Δοκίμαζα άλλα, αγόρασα άλλο που με χωρούσε, μα η αράχνη επέμενε να μου μιλάει στην ψυχή και τότε το πήρα, κι ας ήξερα πως ποτέ μου δεν θα το φορέσω..
Φαίνεται πως είχα λεφτά, τότε, για ένα παραπάνω φουστάνι. Συνηθίζω άλλωστε να αγοράζω ρούχα που μ' αρέσουν πολύ, αλλά σε σμολ νούμερο για το μοντελάκι την κόρη μου. Αυτό το φόρεμα δεν υπήρχε σε άλλο νούμερο, εκτός από μίντιουμ. Έτσι έμεινε πολλά χρόνια στην ντουλάπα μου, εφόσον δεν ήταν στα μέτρα μας.
Θυμάμαι, είχα πει στα παιδιά, "αυτό το φουστάνι να μου το φορέσετε άμα πεθάνω, κι ας μη χωράω. Ρίξ' τε τό μου από πάνω... Μ' αρέσει, δεν πρόκειται να αδυνατήσω ποτέ για να το φορέσω, ας το φορέσω εκεί...".
Η κόρη μου πρέπει να είχε κλωτσήσει τότε, γιατί το συνηθίζει σε τέτοιες κουβέντες.
Ο γιος μου, μάλλον γέλασε, κι απ' ότι φαίνεται, δεν το θυμόταν, γιατί απόψε όταν του είπα: "Λυπάμαι γιε μου, απόψε δεν μπορώ να καθίσω να σου κάνω παρέα στο περίπτερο, γιατί είναι πολύ σέξυ το φουστάνι μου. Θυμάσαι; Εκείνο με την αράχνη!"
Ούτε που το θυμότανε το παιδί, γιατί δεν σκαλίζει τα δικά μου ντουλάπια, αντίθετα απ' την Λένα που πάντα τα "ξεσκονίζει" και πολλές φορές όταν φεύγει μένω "ξεβράκωτη"... Άλλα της αρέσουν, άλλα της τα χαρίζω...
Περνώντας τα χρόνια, αδυνάτισα λιγάκι και κάποια ρούχα είναι ωραία και στις δυο μας, ακόμα και το ίδιο νούμερο. Αυτό το φουστάνι το είχα σχεδόν ξεγράψει. Ήταν ένα αφόρετο ενθύμιο, μαζί με κάποια άλλα φορεμένα, όπως το δεύτερο του γάμου μου, των εγκυμοσύνων μου, κ.λ.π.
Απόψε, δεν ξέρω πως έτυχε και γλίστρησε απ' την ντουλάπα μου, στην προσπάθειά μου να βρω χρώμα, γιατί όλα γύρω από μαύρο περιστρέφονται, εκτός απ' τα πρόχειρα τα καλοκαιρινά.
Φθινοπώριασε. "Θα κάνει κρύο σκέφτηκα", μα όταν είδα την αράχνη, είπα μέσα μου: "Δεν το δοκιμάζω; Αδυνάτισα τόσο πολύ, μπορεί να χωράω!"
Κι όταν είδα πως χώρεσα, δεν το έβγαλα από πάνω μου. Ένα τόσο σέξυ φόρεμα δεν το φόρεσα ούτε στα νειάτα μου, κι απόψε με προκάλεσε, αν όχι το ίδιο το φόρεμα, σίγουρα η σκέψη του τότε, που απόψε άλλαξε και έγινε: "Εγώ θα σε φορέσω ζωντανή! Να σε χαρώ! Αφού φρόντησε η ζωή και με αδυνάτησε μέσα σε τόση στεναχώρια (γιαγιά, παππούς, αδελφός, χνάρια, χρέη, χαράτσια, δάνεια, υγεία) ας σε χαρώ τουλάχιστον!"
Και το φόρεσα και φυσικά έτρεξα στον καθρέφτη και κλικ, προσπαθώντας να φωτογραφίσω την αράχνη.

Με τον καθρέφτη απέκτησα μια αλλιώτικη σχέση στις διακοπές του καλοκαιριού. Κάνω μαζί του ψυχοθεραπεία. Κάποτε έκανα γράφοντας ημερολόγια, την γνωστή "γραφοθεραπεία". Τώρα μιλώντας στη νοηματική με τον καθρέφτη μου, κάνω "καθρεφτοθεραπεία".
Εκείνος δεν απαντάει και είναι βολικός. Το κακό είναι πως κι εδώ υπάρχουν αποδείξεις, όπως στα γραπτά, μα αυτή η θεραπεία νιώθω πως με βοηθάει αυτή την εποχή, που σαν να ξύπνησα απότομα και βρέθηκα στα 52, είδα το σώμα μου αλλαγμένο και τρόμαξα.
Δεν είχα ποτέ καλή σχέση με τους καθρέφτες, γι' αυτό και δεν πρόλαβα προβλήματα στην ώρα τους.
Φρύδια βγάζω μια φορά τον χρόνο, καθότι ξανθιά, κρέμες τώρα άρχισα να βάζω, λίγο κραγιονάκι μόνο μαζί με το χτένισμα, η κολώνια δεν χρειάζεται καθρέφτη, έπαιρνα τους δρόμους όπως όπως..
Ούτε που μ' ένοιαζε. Ίσως γιατί δεν είχα χρόνο;
Όχι. Δεν μ' ένοιαζε.
Τώρα;
Τώρα με νοιάζει, μα είναι αργά.
Με την καθρεφτοθεραπεία προσπαθώ να αγαπήσω την άλλη ώριμη γυναίκα που ήρθε σοβαρή στη ζωή μου και να συμβαδίσω με την εικόνα της.
Ψάχνω μια μια τις ρυτίδες της, την ρωτάω από που τις απέκτησε: "πολύ τσιγάρο, πολύ αμέλεια", μου απαντά εκείνη, προτείνοντάς μου να συμβιβαστώ μαζί της.
Δε μπορώ να κάνω κι αλλιώς. "Είναι μονόδρομος", είπε κάποιος.

Για την αράχνη ξεκίνησα, άλλα γράφω... Μπλέχτηκα στα δίχτυα της.

Βγήκα βόλτα. Πέρασα όμορφα, αν και η μέρα κουβαλούσε μελαγχολία, γι' αυτό και το λιλά. Στα πένθη κλωτσάω. Αντιδρώ.Δε θέλω άλλο μαύρο.

Έψαξα για τραγούδι που να ταιριάζει με το φόρεμα. Δεν υπάρχει άλλο που να ταιριάζει  τόσο καλά! Σα να γράφτηκε για την δική μου αράχνη. Του φορέματος και της ζωής μου.

ΑΡΑΧΝΗ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΕΡΒΟΥΔΑΚΗΣ

ΥΓ. 28 Οκτωβρίου 2015
Όταν τα βιντεάκια γίνονται ιδιωτικά, επεμβαίνεις στο παρελθόν....