Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Το ζιζάνιο η Ελπίδα

Η Ελπίδα μου, (έχω ξαναπεί την ιστορία της γνωριμίας μας), μου προέκυψε ένα γατί ζιζάνιο που με παιδεύει, πέρα απ' τις γρατζουνιές, τα δαγκώματα, κ.λ.π. μου προέκυψε και κοκέτα, τελευταίως!
Αλίμονό μου, αν δεν την αφήσω να δροσιστεί και να πλυθεί όπως θέλει!
Απίστευτο γατί! Δεν ξέρω ποιον έμοιασε!
Τι θα κάνω μαζί της, δεν ξέρω!
Όταν νευριάζω λέω την "χαρίζω", όταν μου κάνει αγκαλίτσες όμως, τρελαίνομαι!
Όσο μεγαλώνει όμως κοντά μας, όλο και αγαπιέται απ' όλους μας και χαμογελάμε που για άλλη μια φορά μπλέξαμε με ζωάκι, χωρίς καν, να το καταλάβουμε!
Είδωμεν!
Άλλοι μεγαλώνουν εγγονάκια και παιδάκια, κι εμείς έχουμε την Ελπίδα μας... (Να μην πω τίποτα παραπάνω... που μας... έχει πάρει τον αέρα, κανονικά! Το είπε κι ο κτηνίατρος προχθές.)

Το ζιζάνιο λοιπόν είναι το τραγούδι της που είχα τόσα χρόνια να τ' ακούσω!
Το χόρευα στα νειάτα μου, με λέγαν και ζιζάνιο, πότε πότε!

Αν μεγαλώσει και στρώσει, ναι, μόνο τότε θα πω ότι μου μοιάζει! (Αμέσως εσείς!)

Δεν υπάρχουν σχόλια: